H κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί, μέσα από μία σύγχρονη οπτική, τη θεωρητική ανάλυση του έργου «Αγαμέμνων» του Αισχύλου.
Οιωνοί, κατάρες και μιάσματα∙ αποφάσεις των θεών από τη μία, ακραία ανθρώπινα πάθη από την άλλη: όλα ετούτα μαζί έχουν πλέξει τον φονικό ιστό που τυλίγει τον Αγαμέμνονα, ενώ εισέρχεται αποκαμωμένος στο λουτρό του.
Κι ενώ ο θάνατος είναι το τελευταίο πράγμα που περνάει από το μυαλό του ήρωα, ο Αισχύλος έχει αριστοτεχνικά συνθέσει γύρω από τον μελλοθάνατο ατμόσφαιρα απειλητική, εκθέτοντας όλες τις παραμέτρους που οπλίζουν το χέρι της Κλυταιμνήστρας με το φονικό όπλο.
Η συζυγοκτόνος βασίλισσα δεσπόζει με την παρουσία της σε ολόκληρη την τραγωδία. Με ποιους τρόπους επιτυγχάνεται η αναπαράστασή της ως ανατρεπτική, απειλητική, εξωφρενική; Σε δύο κυρίως επίπεδα καταδεικνύεται η υπέρβαση των ορίων εκ μέρους της: στο επίπεδο της γλώσσας και σε αυτό της σεξουαλικότητας.